Het Paasfeest was dan ook een hoogtepunt: zelf het weer was perfect. Het was een dag van groot enthousiasme. Maar de Paasdag ging ook weer voorbij en de gewone routine hernam: we hadden nog altijd huisarrest en zelfs dat schitterende Paasweer van die eerste dag verviel al snel terug in bewolking, wind en frissere temperaturen. Het lijkt alsof het allemaal niet meer was dan een soufflé, die weer in elkaar is gezakt...
Maar is dat ook zo? Vorige vrijdag sprak het evangelie letterlijk over 'de nacht', waarmee de tijd van uitzichtloosheid werd bedoeld. Is onze nacht, ondanks het Paasfeest dan niet voorbij? Het is goed om te beseffen dat het voor de leerlingen nog een hele tijd heeft geduurd - volgens de evangelist Lucas tot de 50ste dag - het feest van Pinksteren. De leerlingen worden in die eerste Paasweken toch vooral beschreven als bange (paas)hazen, die enerzijds wel vreugde kennen, maar anderzijds veel vrees en twijfel. Waarom moet Jezus toch elke keer opnieuw zeggen: "Vrede zij u"? Juist: omdat de vrede in hun hart zo ver te zoeken was...
Bij hun heeft het tot Pinksteren geduurd - op dat moment komt de Geest en daalt er opnieuw enthousiasme in hun hart. Het is pas op dat ogenblik dat de zwaarte in hun gemoed voorbij is. Zeven weken... er is er al één voorbij!
Ga je mee naar Pinksteren? We herdopen onze Paasblog: vanaf nu wordt het Pinksterblog!
Tony, pastor
