We zijn gewoon om vaak emoticons te sturen. Heel dikwijls is dat een ‘smiley’ of lachend gezichtje. Zelden sturen we een betraand gezicht, tenzij eentje dat het tot tranen toe uitproest van het lachen. Maar in deze tijd kan het soms wel eens gebeuren dat je meer zin hebt om te huilen dan om te lachen. Ik durf toegeven dat het mij dezer dagen wel af en toe overkomt. Huilen bij het zien van zoveel leed op het nieuws, huilen als je de kranten doorneemt, huilen omdat je bezorgd bent om bepaalde mensen, huilen omdat je sommige mensen nu even niet kan en mag zien, huilen bij het horen van een stukje muziek dat je pakt, … Ik stootte op een gedicht van Willem Wilmink dat hij optekende in zijn bundel ‘Het beloofde land’ uit 2002 onder de titel ‘Huilen is gezond’. Het trof mij te zien hoe dit gedicht nu zo actueel is…
Huilen is gezondLeg nu die krant maar even neer,
echt lezen doe je toch niet meer,
huil nou maar even.
Ja, tegen iemands lichaam aan
zou dat natuurlijk beter gaan,
maar huil nou even.
Dat jij de enige niet bent,
dat is een troost die je al kent,
dus huil maar even.
Een ander troosten voor verdriet
dat kan ook niet, dat kan ook niet,
maar huil toch even.
Altijd maar flink zijn is niet goed:
als je niet weet hoe 't verder moet,
huil dan toch even.
Straks, met nog tranen langs je kin
denk je ineens: ik heb weer zin,
om door te leven.
Pastor Gino
