Hoeveel keer heb ik de laatste tijd niet gehoord: ze hadden toch beloofd dat... of, we hadden toch zo hard gehoopt dat... Heel veel ontgoocheling omdat er weinig perspectief is. Wij zijn goed in uitzien naar, in plannen maken, in dromen,... Dat is goed, dat geeft ons moed en levenskracht.
In tijden van corona ligt dat soms wat anders. Momenteel is het niet echt realistisch om zich enkel vast te klampen aan die grote dromen, want wie weet worden de beloftes toch weer bijgesteld, met nog een ontgoocheling tot gevolg.
Al eens nagegaan wat jou vandaag of gisteren of in het weekend blij maakte? Of wie jij hebt blij gemaakt? Is dat ook niet een beetje genieten? Is dat ook niet een beetje God ontdekken in al dat goede en mooie dat je ontvangt of doet of ziet gebeuren. Genieten, ook vandaag, is dat niet een beetje onze droom voor elke dag?
Vandaag kunnen we geen eucharistie meer vieren, kunnen we niet samen komen rond het altaar en het brood breken en delen. Maar wat we wel kunnen doen is breken en delen aan zoveel tafels rondom ons. God aanwezig brengen bij mensen door een luisterend oor, door een babbel, door hulp te bieden, door... je bent zelf wel creatief genoeg. Geen eucharistie, maar des te meer diaconie, dienst aan de wereld, dienst aan de mensen rondom ons. En maakt dit nu juist ook geen deel uit van ons christen zijn? Maakt ons dat ons ook niet gelukkig? En als dat zo is, dan is je droom voor vandaag geslaagd en help je ook anderen hun droom waar maken. Juist in die kleine dromen van elke dag is God aanwezig.
Mariette, pastor
