De anderhalvemeterkerk

Schrikt U ook een beetje van de foto die bij dit berichtje op de blog hoort? Ik in ieder geval wel: de voorganger die de instellingswoorden uitspreekt met handschoenen en een mondmasker aan. In verschillende landen mogen kerkdiensten dezer dagen terug opstarten. Bij ons is het nog even afwachten. De heropstart zal ongetwijfeld gepaard gaan met heel wat maatregelen. Over het al dan niet zingen heb ik hier reeds een tijdje geleden gesproken. Maar er zijn ook tal van andere vragen. Mogen de leeftijden gemengd worden? Met hoeveel zullen we mogen samenkomen? Hoe ver zullen we uit elkaar moeten zitten? Wat met het wijwatervat aan de ingang van de kerk? Moet dit vervangen worden door een ontsmettingsgel? Zullen we in de kerk strepen en pijlen op de grond moeten aanbrengen? En wat met de uitreiking van de communie? Zeker geen handjes meer geven bij het Onze Vader, de vredeswens en het naar buiten gaan van de kerk, dat staat vast. Maar wat dan wel? En zal iedereen een mondmaskertje moeten opzetten? Het zal allemaal wat vreemd aandoen, die ‘anderhalvemeterkerk’. Het is natuurlijk te begrijpen dat we de viering zoals we die kenden missen. Het behoort tot ons wezen als christen om samen te komen zoals Jezus het ons heeft gevraagd en met elkaar het brood te breken. Maar is die nieuwe vorm van vieren met al die maatregelen echt datgene waar we naar uitzien? Ik weet het niet goed en hou in ieder geval mijn hart ervoor vast. Het zal ongetwijfeld een bevreemdend gebeuren zijn. Her en der hoor je stemmen opgaan of het misschien niet beter is om nog even te wachten om van start te gaan. Zo schreef predikant Ferdinand Borger afgelopen weekend nog in de Nederlandse krant ‘Trouw’ dat voor hem de heropstart van de vieringen niet de grootste urgentie heeft, en dat het misschien beter is om er nog even van af te zien, totdat we op een normale manier kunnen samenkomen. Ergens kan ik daar wel inkomen. Begrijp mij niet verkeerd, ikzelf wil ook niets liever dan dat we zo vlug mogelijk opnieuw in de eucharistie kunnen samenkomen, maar of ik nu gewonnen ben voor een onhandig staan manoeuvreren met mondmasker en handschoenen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat deze coronatijd ons de ogen heeft geopend voor andere vormen van geloofsbeleving: thuis samen bidden en zingen, ons samen vanuit het geloof inzetten voor elkaar, het bidden via zoom dat we nu enkele weken doen in onze twee pastorale eenheden, kerken die open zijn en waar mensen op veilige afstand kunnen bidden en naar orgelmuziek luisteren, … Het zijn zovele creatieve manieren om ons geloof te beleven. Als we straks terug eucharistie zullen mogen vieren, hoop ik van ganser harte dat we die andere vormen die we tijdens deze crisis hebben (her)ontdekt niet zomaar zullen opgeven, maar dat we de verbeeldingskracht zouden mogen aanscherpen om echt te gaan vernieuwen en te bouwen aan een eigentijdse kerk. Maar voor alle duidelijkheid: als we straks mogen heropstarten mag je erop vertrouwen dat ik zal klaarstaan! Met mondmasker en handschoenen als het moet!

Pastor Gino