Besprenkeld worden - enkele natte druppels op je huid - heeft altijd iets 'storend'. Of het komt door de regen, of een spat van iemand die de tuin sproeit... de vrees om nat te worden en er ten gevolge daarvan de keurige présence te verliezen (of erger: de vrees om in het water te vallen en wie weet: niet meer boven te komen) zit ons behoorlijk diep ingebakken. Het brengt mij naadloos bij doopwater. Ook het doopwater is in wezen 'onaangenaam' en het feestelijke van een doopmoment ligt niet zozeer in het moment waarop een kindje - of volwassene - in de oorspronkelijke liturgie in het water wordt ondergedompeld, maar wel in het moment dat hij terug naar boven kwam. 'In het water gaan' staat daarbij immers als teken van 'sterven', er weer uit omhoog komen staat als teken van 'verrijzen', en dus: volgeling van Christus worden, of Paasmens. Je zou kunnen zeggen dat het doopwater nog sporen heeft van de Goede Vrijdag die ons treft (misschien ook daarom dat we intuïtief wat van die waterspatten huiveren), maar dat het vooral beeld is voor het overwinnen daarvan en dus voor het nieuwe leven op Pasen.
In meer dagdagelijkse bewoordingen wil dit eigenlijk zeggen dat gedoopten geroepen zijn om 'de Goede Vrijdag' van de ontgoocheling in mensen, in geliefden, in onszelf niet te laten uitmonden in verbittering of breuk, maar te blijven zoeken om 'ondanks' lief te hebben. Want daarin ligt het leven en de echte vreugde. Zou ik een hondje zijn, ik zou beginnen kwispelen!
Tony, pastor
