Ooit stelde ik jaar na jaar aan de vormelingen de vraag: "Als op het moment van het vormsel de Geest komt, gaat Hij dan meteen, in één ondeelbaar ogenblik naar het allerdiepste van de mens?" Ik stelde de vraag nadat ik op hun lievelingssteen wat olie had gedrupt en hen uitlegde dat die olie de kern van die steen zou raken, maar dat daar toch wel heel wat tijd zou overgaan. De vormelingen kwamen er dan ook toe te zeggen dat de Geest wel wat tijd nam en de mens geleidelijk, stapje voor stapje dieper binnen raakt. Ik vroeg dan vervolgens hoe lang de Geest daar dan juist over deed, op welk ogenblik Hij de allerdiepste binnenkant zou bereikt hebben. Dan aarzelden ze meestal even, maar gewoonlijk kwamen ze ertoe te besluiten dat de Geest daar heel ons leven voor zou nemen en dat Hij ons, tot onze allerlaatste dag, telkens meer zou doordringen en bezielen. Tenslotte vroeg ik hen dan of iemand de Geest dan nog ooit zou kunnen tegenhouden. Het beeld van de olie op de steen was nu een beetje tricky, want gewoonlijk kreeg ik als antwoord dat dit niet was. Maar anders dan de steen, die geen kracht heeft van zichzelf, kunnen wij dat wel. Het volstaat van op een bepaald moment "nee" te zeggen en de Geest - discreet en respectvol als God altijd is - blijft staan en wacht geduldig, misschien wel vele jaren, tot er een moment komt - als het komt - waarop we opnieuw "ja" zeggen, en dan komt Hij weer verder.
Ik moet daar regelmatig aan denken. Ik gebruikte dit beeld niet alleen voor de kinderen, ik gebruikte het ook voor mezelf. Laat mij dan gewijd zijn en gevormd en gedoopt en laat het dan zo zijn dat Gods Geest bij elk van die momenten over mij gekomen is, met alle innerlijke weerstanden die ik heb - en waarvan er nog regelmatig bijkrijg - moet de Geest zeker zijn werk hebben om mijn diepste innerlijk te bereiken. En altijd weer is er de vraag: "Wil je het nog wel?" en telkens (soms aarzelend) is mijn antwoord "Ja!".
Het is Pinksteren. Dat de Geest over ons allen kome en dat Hij ons nieuw make! Ja! Ja! Ja!
Tony, pastor
