Ik weet niet of u al reisplannen had en of het richting buitenland zou zijn. Als ik de promoties van de reissector op jaarbasis mag geloven, wordt er vóór 15 maart toch al danig veel vastgelegd - in tempore non suspecto - toen we ons nog van geen kwaad bewust waren. En nu? Zullen we kunnen gaan of moeten we in de kleine annulatielettertjes duiken?
Het confronteert mij met een andere vraag. Waarom is vakantie toch zo belangrijk? Het geeft ons een surplus aan levenskwaliteit. Waarom hebben we dat zo nodig? Zou het kunnen dat ons leven zo gejaagd, zo gestrest, zo vervreemd is van onszelf, dat we dat aantal weken "afhaken" nodig hebben - alle zorgen aan de kant - om het alweer een jaar vol te houden? Mijn vraag is misschien een beetje negatief gesteld. Beter: geeft ons verlangen naar vakantie aan dat er op het vlak van de kwaliteit van ons leven in de rest van het jaar misschien wel iets aan te merken valt? Zou het in dat geval geen goed punt zijn om ook wat stil te staan bij ons dagelijks leven en tegelijk de vraag te stellen hoe we daar (opnieuw) een beetje meer thuis kunnen komen?
Zelf heb ik absoluut geen probleem met vakantie en als het ervan zou komen dat de vakantie in het binnenland moet doorgaan, zou ik dat zelf ook wel met lede ogen aanzien. Maar het is tegelijk een vraag over mijn levenskwaliteit en wat ik op dat punt misschien vandaag al kan verbeteren. In uitgebreid vriendenbezoek zal het op dit ogenblik nog niet liggen, in knutselen of creatieve of artistieke productie evenmin, want dat is niet mijn sterkte. In elektronische of telefonische contacten des te meer. En wat mij betreft: in extra tijd voor stilte, meditatie en gebed.
Tony, pastor
