Ik moest gisteren de deur uit voor een boodschap in een nabije winkel, en ik had mijn (nieuwe Everse) mondmasker op - toegegeven, nog wat onwennig, maar het is nu het nieuwe normaal en als ik anderen zo kan beschermen, wil ik dat echt wel doen. Enkele huizen verder ging een deur open en een moeder met een nog jonge kleuter kwam naar buiten. Ik moet bekennen dat ik mij tegenover deze kleine gegeneerd voelde: ziet iemand met zo'n mondmasker er niet een beetje uit zoals in een boze kinderdroom? (Van de Amerikaanse president hoorde ik onlangs zeggen dat hij nu een masker draagt omdat dat volgens zijn deskundigen de enige wijze is om er iets vriendelijker uit te zien. Maar dit zal wel thuishoren in het register van de gemene mopjes.) Ik wou even naar het kind glimlachen, om duidelijk te maken dat er zeker niets te vrezen was, maar dan besefte ik dat dat weinig helpt met zo'n masker: je ziet iemands mond immers niet... Ik keek dan maar enigszins de andere kant op, om het kind niet te laten schrikken. (s'Avonds hoorde ik dat de leerkrachten in de binnenkort te heropenen kleuterklassen geen mondmasker hoeven te dragen omwille van de kinderen, al zullen dezen nu wel meer gewoon geworden zijn aan dat zicht: op mijn wekelijkse fietstocht zondag zag ik zelfs ergens een teddybeer met een mondmasker). Verder stappende vroeg ik me nog af waarom er nog niemand een doorzichtig mondmasker heeft uitgevonden, waardoor je nog altijd zou kunnen glimlachen. Dàt zou pas wat zijn...
Ik heb er nooit bij stilgestaan wat er het belang van is om iemands gezicht te kunnen zien en evenmin hoe belangrijk het is om naar iemand te kunnen glimlachen. In de stad, waar iedereen gehaast is en elk op zijn eigen eiland naast alle anderen lijkt te leven, schijnt dat nergens meer toe te doen. Maar kunnen tonen wie je bent... als deze gemaskerde tijd ooit weer voorbij zal zijn - en dus ook op dat punt het Pinksteren zal gekomen zijn dat ons uit ons kot doet gaan - zal ik toch echt opgelucht naar mensen glimlachen. Van Jezus denk ik nu dat Hij veel moet geglimlacht hebben...
Tony, pastor
