Werken aan conditie

Er wordt in deze dagen, zeker bij mooi weer, door heel wat mensen gefietst, gejogd, gewandeld. Van piepjong tot ouder, alleen of met het gezin wordt er genoten van wat de natuur in eigen omgeving ons te bieden heeft. Door al deze buitenactiviteiten kan de fysieke conditie er alleen maar op vooruit gaan. Ik probeer elke dag een wandeling te maken langs bekende wegen. Niets nieuws te ontdekken zou je dan denken, en toch! Wanneer ik mijn straat afloop, kom ik voorbij rusthuis. En dan maak ik soms iets mee wat mij treft. Bij het rusthuis zijn er ook kamers op het gelijkvloers. Toen ik op een dag voorbij kwam was er een gesprek aan de gang tussen een oudere dame in de kamer en een dame buiten, moeder en dochter vermoed ik. De oude dame was blijkbaar op zoek naar iets maar met een gesloten raam tussen hen in was het blijkbaar minder evident om mee te zoeken. Een tijd later maakte ik mijn wandeling ’s avonds in plaats in de namiddag. Ik kwam voorbij hetzelfde rusthuis en de oude dame zat aan het raam. We wuifden naar elkaar en glimlachten. Een klein gebaar, meer moest het op dat moment niet zijn. Tegenover datzelfde rusthuis hangt een spandoek om bewoners en mensen die er werken een hart onder de riem te steken. Dat spandoek en de vele andere die ik op mijn wandeling zie hangen, ontroeren mij altijd opnieuw. En de regenbogen aan de ramen doen dat nog het meest van al. Zij spreken van hoop, van solidariteit, van medeleven in deze tijden van coronacrisis. Er wordt op die manier ook gewerkt aan wat ik ‘spirituele’ conditie zou willen noemen. Ik hoop en bid dat de Geest ons de kracht schenkt om die ‘conditietraining’ vol te houden , ook na de coronacrisis.

Chris Ruelens

© Chris Ruelens