Na juist 9 weken - precies de tijd van een zomervakantie - gingen vrijdag de scholen terug open (voor sommige leerlingen). Vanuit mijn ervaring met enkele schoolbesturen kan ik mij een idee vormen van het huzarenstukje dat dit vertegenwoordigt. Vergelijk het met winkelen - waar iedereen allicht wel ervaring mee heeft : snel een winkel binnenlopen voor een liter melk, ik zeg maar wat, is er al lang niet meer bij. Procedures moeten gevolgd, tijd moet genomen en contact/nabijheid moet ten alle tijde worden vermeden. Winkelen zit in een soort keurslijf. Hoe zou dat in de scholen dan moeten verlopen? Les geven, tot daar aan toe, maar speeltijden, toiletbezoek - om maar twee delicate momenten te noemen... Ik begrijp dat de krant gisteren sprak van "schoolopening met bezwaard gemoed". "Graag naar school" kreeg gisteren een nieuwe betekenis. (Ik vraag me overigens al een tijdje af hoe het zal zijn wanneer we de kerken opnieuw mogen gebruiken. Maar dat is een ander hoofdstuk). Het was een huzarenstukje voor al het onderwijzend personeel, leerkrachten, directies en noem maar op om dat allemaal georganiseerd te krijgen.
Voor de scholen, die ik van nabij ken, is het gelukt! Aan de media te horen is er nergens een wiel afgelopen, want dat zouden we wel gehoord hebben. Klassen van maximaal 14 kinderen, speeltijden apart per klas, wassen van alle handjes op talloze momenten, geen collectief gebruik meer van de refter, les geven met mondmasker, kinderen mogen absoluut hun bank niet verlaten, gangen met eenrichtingsverkeer en desnoods de hele blok omlopen om na toiletbezoek terug in de klas te komen... Ik gaf er mij vooraf geen idee van. Maar ze maakten het waar.
Er wordt tot nu toe alleen geapplaudisseerd voor het zorgpersoneel. Ik wil in mijn gedachten voor deze keer het onderwijzend personeel gerust onder het zorgpersoneel schuiven, want voor hen wil ik ook applaudisseren...
Tony, pastor
Wat aanvankelijk als satire bedoeld was, blijkt niet eens zo ver van de werkelijkheid...
