Volle kerk

U kon hier lezen hoe in Robbiano, nabij Milaan, een priester foto's had gehangen van alle parochianen in zijn lege kerk om toch "met hen" te kunnen Eucharistie vieren. Ik moet daar onwillekeurig aan denken wanneer ik vandaag in de krant lees van een initiatief van de pastoor van San Giuseppe te Seriate, nabij Bergamo - de streek die in Italië het zwaarst getroffen is door Covid. Hij heeft gisteren namelijk tijdens de "mis zonder volk" op alle banken een kaarsje gezet, voor elke covid-overledene van de parochie één en die tijdens de dienst ook aangestoken, terwijl de namen werden genoemd - 196 in totaal. Ik word daar stil van. Dat aantal alleen al blaast je zo omver... Maar het getuigt van een kracht dat deze priester hen aanwezig brengt in deze kerkdienst. Eigenlijk zou dit nergens anders denkbaar zijn dan in de kerk. Het punt is zeker niet dat de kerk een monopolie zou hebben op alles wat met rouw of verdriet te maken heeft. De kerk heeft een boodschap - of beter: een gelovige overtuiging - dat dood geen eindpunt is en dat ook wie gestorven zijn niet wegvallen uit Gods liefde. Een kerk vol lichtjes is dan ook meer dan alleen herinnering aan wie genoemd worden; het laat verbondenheid beleven, over de ultieme grens heen.
Het is de opdracht van de Kerk om mensen in rouw nabij te zijn. Het is de opdracht van de kerk om te getuigen van de verrezen Christus. Maar het is vooral de opdracht van de kerk om mensen in zijn naam samen te brengen.

Tony, pastor