Wanneer de veertigdagentijd begint en er ook meer momenten zijn met hongergevoel, word ik vanzelf solidair met mensen die het jaar-in-jaar-uit met honger moeten leven, niet uit keuze of discipline, maar uit nood. Er gaat geen vasten voorbij of ik bid voor degenen voor wie de vastentijd een deel van hun leven blijft.
Wanneer ik een zeldzame keer door ziekte - verkoudheid, griep of soortgelijke - geveld wordt en een dag het bed moet houden, dan helpt dat mij om mij verbonden te voelen met en uitdrukkelijker te bidden voor alle zieken, thuis of in de hospitalen, waar ik op andere dagen niet altijd even sterk moet aan denken.
Deze corona lockdown helpt mij om mij sterk verbonden te voelen met al degenen voor wie er altijd al isolement was - bejaarden met weinig familie en vrienden bijvoorbeeld - mensen ook voor wie de lockdown niet voorbij zal gaan, die dit dus allemaal beleven zonder perspectief (ofschoon het voor haast iedereen wel tergend traag gaat en kan lijken of het nooit voorbij zal gaan). Ik neem hen mee in gebed en neem mij voor om dat te blijven doen.
Eigenlijk is het zinvol dat de gebedsintenties tijdens momenten van groepsgebed worden uitgesproken door zoveel mogelijk verschillend mensen, die elk vanuit de eigen achtergrond en gevoeligheden aandacht kunnen vragen voor mensen in nood. Het is één van de hoogtepunten van het wekelijks gebed via videoconferentie, waar we zondag aan de vierde editie toe zijn. U mag er nog altijd bijkomen - doe het niet alleen voor uzelf, doe het voor de gemeenschap! - een seintje vooraf volstaat!
Tony, pastor
