Onze situatie lijkt daar een beetje op. Op het vlak van de coronaregels is er wat evolutie (maar niet zo héél veel): we mogen wel meer en meer terug uit ons kot (maar altijd "afstand houden" en "handen wassen") maar het voelt nog lang niet zo vertrouwd als vroeger. Het is wat onwezenlijk allemaal, wat ingehouden, wat bedrukt.
Op het vlak van ons geloof en onze kerkbeleving is het zo mogelijk nog vreemder. In de stilte, in het verborgene is er misschien wel wat gebeurd, maar op het publieke forum leek de kerk afwezig. Is er nog wel een kerk? Heeft ze nog iets te betekenen voor de samenleving van de toekomst? Hebben we in deze tijden 'zonder', waarin van haar minder sprake was, eigenlijk wel iets gemist - we leefden toch ook? Was dit de doodsteek? Het is in ons leven inderdaad nooit gebeurd dat de kerken meer dan tien weken gesloten bleven. Het deed ons eerder in deze blog denken aan de ballingschap - die, toegegeven, voor de Joden wel zestig jaar heeft geduurd. Waar is God nu? Is Hij ook ons vergeten?
Hier zitten we dan, wat te wachten zonder te weten waarop (en zonder te weten of er wel iets zal komen?)...
Juist zo was Pinksteren. In een zekere zin onverwacht. Als was het een tweede Pasen - de dood die nog eens werd overwonnen (of werd ze voor velen toèn pas overwonnen?) Het moment waarop God zich manifesteert en het hart van mensen in vuur en vlam zette. Plots zijn zwaarmoedigheid en angst verdwenen en kunnen gelovigen toch getuigen van Wie hen bezielt. Het is pas op dat moment, dat de Kerk begonnen is.
Tony, pastor
 |
| De icoon van Pinksteren |
