Maar wat zeg je vandaag zinvol over het wezen van moederschap? Ik moet toegeven dat ik daar even moet over nadenken. De oude woorden in mijn hoofd, lijken toch vooral van toepassing op oude tijden en wat zeemzoeterig voor vandaag: dat moeders alleen maar geven en in volle edelmoedigheid, in een permanente staat van zelfvergetelheid alles aan hun kinderen doorgeven... gelukkig leren jullie ook aan kinderen om voor zichzelf op te komen en dat doe je door je woorden, maar evengoed door je voorbeeld zou ik voor je durven hopen.
Eén van de mooiste tradities, waar ik weet van heb, leerde ik kennen in Palestina, waar ik zo'n dertig jaar geleden een hele tijd mocht verblijven. Op het ogenblik van de bevalling van haar eerste kindje, verandert daar iemands naam immers. Vrij vertaald: Mieke noemt op het ogenblik van de geboorte van haar eerste zoontje Jos nooit meer Mieke, maar "Mamajos" genoemd. Ze wordt als het ware iemand anders, want ze krijgt een nieuwe naam. Haar kind maakt een deel van haar identiteit uit, en niet het minste. Wie voortaan de moeder ziet, zit het kind, wie voortaan het kind ziet, ziet de moeder. Eigenlijk kun je van het woordje "moeder" hetzelfde zeggen: het verandert je identiteit en je keert nooit meer terug naar de toestand ervoor, wat er ook nog zou gebeuren.
Ook iemand die in het religieuze leven stapt, krijgt (kreeg) een nieuwe naam; iemand die gedoopt wordt krijgt (kreeg) een nieuwe naam. Het spreekt over een nieuwe identiteit. Het gaat veel dieper dan iemand die na afstuderen aan een beroepsloopbaan begint, want het heeft in al die voorbeelden te maken met liefde: en meer dan beroepskeuze of wat dan ook bouwt liefde je eigen persoon op. Je "wordt" liefde als het ware.
Als ik jou vandaag feliciteer, richt ik mij tot dat deel van je persoon: tot de liefde. Niet per se altijd gemakkelijk, maar aan de basis van nieuw leven. Wat zou een mens meer vervulling geven? Een gelukkige Moederdag!
Tony, pastor
