Dat journalistiek kritisch is, is haar taak; het geeft haar haar ondersteunende rol van de democratie. Maar zou ik nu de enige zijn die af en toe de indruk heeft dat het soms 'kritiek om de kritiek' is, wat spijkers op laag water? Het lijkt tot de stelregels te behoren dat waarderende berichtgeving veel minder aandacht hoort te krijgen dan degene die fouten aan het licht brengt. (Sommigen zullen zeggen dat slecht nieuws beter verkoopt, maar de kritische zin diende toch niet de verkoop, maar wel de democratie?)
Op het gevaar af voor naïef door te gaan: zelf vond ik dat engagerende - laat ons er samen iets van maken - toch niet zo slecht. Het was evenmin blind voor wat er verkeerd liep, maar het leek wel uit te gaan van een project. Dat laatste is weer weg. 'Wie of wat zou er vandaag aan de schandpaal moeten?' lijkt opnieuw het uitgangspunt van de schrijver. Je zou er haast door vergeten dat we nog altijd bij de pakweg tien beste landen ter wereld horen om in te wonen...
Op sommige momenten lees ik dan onderzoeken waaruit blijkt dat het vertrouwen van landgenoten in alle mogelijke instanties, overheden, politiek... nog nooit zo laag was. Of ik lees dat mensen bij hun politieke keuze gedreven worden door cynisme. Tja... wie zou bij zoveel exclusieve aandacht bij alles wat fout loopt, op de duur zijn vertrouwen niet verliezen en wat cynisch worden? Welke geest is sterk genoeg om die dagelijkse dosis "andermans fouten" te neutraliseren en toch te blijven zoeken naar "laten we vooruit gaan"? Zou dat misschien ook één van de vruchten van de Geest zijn, waar we het komende zondag mogen over hebben?
Tony, pastor
