Is het een tijd die in alle opzichten tegenvalt? Is onze diepste hartenwens dat dit zo snel mogelijk voorbij zal gaan, of zijn er misschien toch bepaalde kantjes van heel dit gebeuren, waar we met dankbaarheid zullen op terugkijken of - wie weet - zijn er bepaalde kantjes van dit gebeuren waarvan we zouden hopen dat ze voortaan zullen blijven? Ik heb het opnieuw niet over de alledaagse antwoorden, zoals het nieuwe fietspad in de Wetstraat, dat blijkbaar wel bedoeld is als een blijver.
Het jachtige ritme dat de economie ons oplegde, wat heel wat mensen deed onderdoorgaan (denk aan de burn outs), wat heel wat dodelijke en andere verkeersslachtoffers maakte (zonder dagelijkse persconferentie om ons in een betere richting te sturen). Of een primaat voor de economie die zelden of niet bevraagd werd (al hangt er van de economie inderdaad wel heel veel af...)
Ik stel me de vraag soms: wat zal er van deze coronatijd overblijven? (Toen ik als jonge priester parochianen leerde kennen, trof het mij dat bij àlle eerste gesprekken, die ik toen met mensen had, de oorlog - toen 45 jaar geleden - binnen de tien minuten ter sprake kwam als mensen over zichzelf spraken. Niets had blijkbaar hun leven meer geraakt.) Hoe zal het bij ons zijn? Zullen we hier over vijf jaar nog echt over spreken en zo ja, met welke woorden?
Ik denk dat het ons anders zal gemaakt hebben. We zullen ons nog een hele tijd onze kwetsbaarheid herinneren, dat wij het leven toch niet helemaal in handen hebben en aan onszelf niet genoeg hebben. Wie weet gaan we zelfs onthouden wat Pasen echt met ons vermag.
Tony, pastor
Deze dagen komen de woorden uit een lied van Liesbeth List mij soms voor de geest: 'als deze oorlog ooit nog eindigt'. Het is een zeer gepassioneerd liefdes lied, niet bedoeld voor, maar uitstekend zingbaar in coronatijden....
 |
| Een nagelnieuw fietspad in de Wetstraat, in de zeer vroege ochtend, blijkbaar bedoeld als een blijver (over de - gelukkig - kapsel bedekkende helm hebben we het morgen). |
