Een Kairos-moment

Aan het begin van de lockdown dachten velen van ons dat hetgeen we meemaakten van korte duur zou zijn. Vlak aan het begin bijvoorbeeld werd mijn schoonbroer 65 jaar en we zouden een verrassingsfeest organiseren. Het is er niet van gekomen, en we zeiden toen dat we het zouden doen met moederdag. Dat waren dan onmiddellijk twee vliegen in één klap. Maar ondertussen is moederdag ook al achter de rug. We durven geen plannen meer maken voor dat feest. Het is te onzeker. Het duurt dus langer dan verwacht, en het ziet er niet naar uit dat we heel snel terug zullen keren naar het ‘normale’. Ook onze premier zei deze week nog dat we niet moeten verwachten dat het deze zomer allemaal weer normaal zou zijn. We zijn ons daar vandaag maar al te goed van bewust. Ook in onze kerk beleven we tijden die we nog nooit hebben meegemaakt. Het is nu reeds twee maanden dat we niet meer zijn samengekomen in de kerk. En er is nog niet onmiddellijk sprake van een heropstart. En als we terug zullen mogen samenkomen, dan zal het ongetwijfeld anders dan anders zijn. Maar is dit alles zo nieuw? In de eerste eeuw van onze jaartelling maakte het Joodse volk een wellicht nog groter drama mee. De tempel waarover in de evangelies zo vaak sprake is en waar Jezus dikwijls heeft gebeden, werd verwoest, meer bepaald in het jaar 70. Maar voor joden van die tijd bracht dit hoegenaamd geen doodsteek. Ze vonden een moedig en creatief antwoord. Het altaar van de verwoeste tempel werd de tafel van het joodse gezin; het offergebruik van de tempel werd vervangen door persoonlijk en gemeenschappelijk gebed; het offeren van dieren werd het offeren van het hart. Er ontstond met andere woorden een ganse beweging van huisliturgie, van gebed en Bijbelstudie, die tot op de dag van vandaag één van de sterke polen van het Jodendom is. Ook voor ons kan deze crisis die we nu meemaken dus een kans zijn om andere manieren te ontdekken om ons geloof te beleven. En zo kan deze crisis een heus Kairos-moment worden, een moment van nieuwe bevlogenheid. Laten we als Kerk én als gelovigen dit Kairos-moment met beide handen aanpakken.

Pastor Gino